درخت سیب (نام علمی: M. pumila) درختی برگریز از خانواده گلسرخیان است که به خاطر میوه شیرین و گوشتی‌اش شناخته شده‌است. در سرتاسر دنیا، این درخت برای میوه‌اش کشت می‌شود و وسیع‌ترین گونهٔ رشد کرده از سرده مالوس است. منشأ این درخت آسیای مرکزی است؛ جایی که امروزه هنوز هم گونهٔ وحشی آن یعنی مالوس سیورسی یافت می‌شود. سیب پس از هزاران سال کشت در آسیا و اروپا، توسط مهاجران اروپایی به آمریکای شمالی برده شد. سیب در برخی فرهنگ‌ها از اهمیت مذهبی و اساطیری بالایی برخوردار است؛ از جمله فرهنگ اهالی اسکاندیناوی، یونان و مسیحیان اروپایی قدیم. سیب همچنین یکی از سین‌های اصلی هفت‌سین است.
سیب زرد: این نوع سیب در ایران محبوبیت زیادی دارد. شیرین است و در سبد میوه مهمانی‌های ما جایگاه همیشگی خود را دارد. اما این نوع سیب را به مدت طولانی نمی‌توان نگه داشت و باید زود مصرف شود. از سیب زرد در تهیه سالاد، پای سیب، مربا و انواع شیرینی و … استفاده می‌شود.
سیب سرخ: درون این سیب‌ها خامه‌ای رنگ است و معمولا بافت پفکی دارد. سیب قرمز، آبدار و نرم است. بهتر است این سیب‌ها را خام بخورید تا اینکه در سالاد یا کیک و … استفاده کنید.
انواع سیب سرخ: این نوع سیب نیز انواع متفاوتی دارد! بعضی از آن‌ها رنگ تیره و بعضی روشن، دارای خطوط و رگه‌های زرد یا سفید هستند که می‌توان به سیب رم و فوجی اشاره کرد.
سیب سبز: سیب سبز مورد علاقه افرادی است که طرفدار میوه‌های ترش و ملس هستند. خوردن سیب سبز به کاهش وزن و تثبیت قند خون کمک می‌کند.
سیب سفید: از جمله کمیاب‌ترین انواع سیب، سیب سفید است. این میوه بومی استرالیا است و به دلیل رنگ میوه‌ها به این نام، نامگذاری شده است. بخش خارجی میوه ها شباهت زیادی به گوآوا دارد. سیب سفید، میوه یک درخت برگریز برگدار است که در اواخر بهار شکوفا می‌شود. با داشتن قند بیشتری نسبت به سیب‌های دیگر، ماده مناسبی برای آبمیوه و کوکتل‌هاست. پای سیب سفید بسیار محبوب است.
سیب گلاب: این سیب که در تابستان وارد بازار می‌شود. طبیعتی گرم و تر دارد و آبدار و خوش‌طعم است. از آن در تهیه خورش، کمپوت و یا مربا استفاده می‌شود.
سیب قندک: این سیب کوچک، بسیار آبدار و شیرین است و در تابستان عرضه می‌شود. در تهیه مربا و کمپوت از این سیب نیز استفاده می‌شود.